یه قصه مثل تموم قصه های نا تموم دنیا بود

قصه ای که اولش شروع میشد با یک نگاه

یه طرف نگاه پاک و دیگری پر از گناه

یه دلی بود که کسی اونو نبرد

به کسی دل نمی بست

و از کسی گول نمی خورد

اما روزی از روزای روزگار یه روز از روزای آفتابی آفزیدگار

آدم قصه ی ما نگاهی افتاد تو نگاش

یه نفر نشسته بود عاشق و واله سر راش

یه نفر که گفت بهش دوسش داره خیلی زیاد

یه نفر که گفت به جر اون دیگه هیچی نمی خواد

یه نفر که توی چشماش پر از اشک بی کسی بود

یه نفر که توی حرفاش غم بی هم نفسی بود

آدم قصه ی ما،حرفهای اونو شنید تو یه چشم به هم زدن

خودشو آواره دید دید که بی اون نفسی توی تنش نیست

دید امیدی واسه زنده موندنش نیست

یه روزی قفل زبونشو شکستو یه گناه کرد گفت

که من "دوست دارم"

پسر قصه ی ما دختر مارو دوست داشت

اونا همدیگرو دوست دارن ولی همیشه یه

چیزی هست که باعث جدایی بشه

خانواده ی دختر پسرما دوست ندارن باهم باشن اینا

توهمین اوضاع دختره قصه ما میخواست

قید عشق وعاشقی رو بزنه ولی..

ولی پسره نمیزاشت چون دوسش داشت

نه اینکه دختره اونو دوست نداشته باشه نه

اصلا دیگه خسته شده بود از زخم زبون های بقیه

که می گفتن به هم نمی رسین

هیچکی نمیتونه بفهمه اون روزها دختره

چی میکشید باید دور عشقشو خط بکشه ولی مگه

میشد نفسشون به همدیگه متصل بود

اون عشق اولش بود بااینکه زود اومده بود

ولی خیلی وابسته اش شده بود

پسره میگفت اگه جدا بشیم خودمو میکشم

این بیشتر دختره رو عذاب میداد اون حاضر بود

پیش عشقش نباشه ولی سالم باشه عشقش

پافشاری های پسره دختره رو امیدوار کرد

تاینکه دختره تصمیم گرفته واسه رسیدن به عشقش

هرکاری کنه

اره اون دختره منم پسره هم میلاده

جونمون به جون هم بسته است ولی ...

درهر صورت من عاشقشم نمیزارم هیچکس جدامون کنه

هرکی اینو میخونه خواهشا واسمون دعا کنه جای دوری نمیره

مرسی از همتون که نظر میزارین